Offerfeest/ Trouwfeest

Offerfeest! En in afwachting dat het schaap geslacht wordt, heb ik wat tijd om te schrijven. Dat is nodig want, sinds het vorige blog-verhaal, is er een heleboel gebeurd. Niet in het minste het grote nieuws dat Hasna, de dochter van de familie waar ik bij woon, gaat trouwen! En niet met de eerste de beste: de meest bekende berber-muzikant (allé, toch in deze streken, in Tiznit kom je om de haverklap zijn gezicht tegen) heeft om haar hand gevraagd. Tik uit nieuwsgierigheid de naam 'Imghrane' eens in op google dan kan je meteen kennismaken met zijn muziek die trouwens, in vergelijking met wat ik hier soms hoor, helemaal niet slecht is.

Laat me eerst even vertellen hoe zo'n kennismaking – verloving – trouwfeest in zijn werk gaat:

Zo'n twee maand geleden (= niet zo heel lang geleden, de precieze dag is mij niet bekend) liep onze muzikant, genaamd Laarbi Imghrane, in Tiznit rond en zag hij een meisje lopen, een meisje dat hem wel beviel. Hij kwam wat dichterbij en inderdaad, dit meisje beviel hem sterk, heel sterk, zo sterk dat hij er alles aan wou doen om van dit meisje zijn vrouw te maken. Hij praatte met mensen uit haar familie, uit haar vriendenkring en alles wat hij hoorde, bekrachtigde zijn keuze. Via een neef kwam hij aan het telefoonnummer van haar vader die zich in Casablanca bevond. Een eerste telefoontje van de kant van Laarbi werd negatief beantwoord 'hoe ken je mijn dochter?' 'geen interesse' enz. Maar, zoals het hoort voor iemand die overtuigd is van zijn zaak, liet de muzikant het hier niet bij en hij vertrok naar Casa om de vader persoonlijk te spreken. Tot 5 keer toe sprak hij en trachtte hij haar vader te overtuigen van zijn oprechte liefde voor zijn dochter. De vader raakte slechts moeilijk overtuigd 'ben je misschien de vriend van mijn dochter?' (streng verboden!) 'Neen sidi, ik heb uw dochter nooit gesproken, alleen maar één keer gezien'. Ook Hasna weigerde aanvankelijk om een officieel gesprek tussen de twee families te laten doorgaan (kwestie dat dat geïnterpreteerd wordt als toestemmen voor een huwelijk). Maar de doorzetter wint: de vader gaf uiteindelijk zijn akkoord en Hasna werd de officiële vraag gesteld of ze zich wou verloven met deze man.

Laarbi was niet de enige die Hasna als vrouw wou, er was een andere man die via een oom een officiële vraag had overgebracht. Voor hem had Hasna reeds een officieel gesprek toegestaan dat de volgende week zou plaatsvinden.

Dus Hasna bevond zich in de volgende situatie: beslissen of ze één van deze twee mannen zou kiezen om mee in het huwelijk te treden (of geen van de twee). De ene man kende ze niet persoonlijk maar ze kende zijn muziek, zijn gezicht en ze had een beetje achtergrondinformatie via vrienden. De andere kende ze helemaal niet, ze wist geen naam, geen gezicht, niks...

Deadline voor de beslissing: ongeveer een week. Wat zou ze doen? Trouwen of niet trouwen? En met wie? Zou de uiteindelijke echtgenoot haar wil (nogal sterk, zelfs naar mijn Europese normen :) ) respecteren? Wou ze wel met een muzikant trouwen? Allé, duuzend-en-een vragen die een mens zich zoal kan stellen in zo'n situatie.

De ene man, die ze totaal niet kende, werd min of meer afgeschreven omdat hij na een week nog altijd niet was komen opdagen. ('t is te zeggen, Hasna en haar vader wouden hem nog wel ontvangen maar haar moeder, broer (en ik ook) vonden het echt niet kunnen en van weinig respect getuigen dat hij zo'n belangrijke afspraak niet nakwam). Laarbi had ondertussen het gsm-nummer van Hasna te pakken gekregen. Zijn eerste gesprekspoging werd echter afgewezen door Hasna 'praat met mijn vader, niet met mij'. Waarop Laarbi (terecht) antwoordde dat hij niet met haar vader wou trouwen maar met haar. Maarja, je kan je wel voorstellen dat Hasna nogal in de war was en dus eerder vanuit een zekere geschrokkenheid reageerde dan  vanuit het feit dat ze echt niet wou praten. Toen ze me dit voorval vertelde, heb ik erop aangedrongen dat ze zou terugbellen en met hem zou praten 'als je misschien voor de rest van je leven bij hem gaat blijven, kan je toch op zijn minst met hem praten' en 't is al uitzonderlijk dat hij je belt dus profiteer van die openheid!' (en nog wat meer one-liners om haar ervan te overtuigen dat eens met elkaar babbelen de vraag 'trouw ik met hem of niet' een ietsiepietsie gemakkelijker kan maken). Goed, uiteindelijk schraapte ze voldoende moed bijeen om hem te bellen en ze praatten zowat een uur en een half (onderwerp is me niet bekend, hopelijk ging het niet over het weer ;) ).

De volgende dag kwam ik thuis van het werk en deelde Hasna me mee dat ze zou trouwen, met de muzikant. Leuk! Ik was meteen in feeststemming, ik had zoiets van 'hoihoi, leuk, een trouwfeest'. Nogal raar voor mij maar de familie bleef er heel kalm onder, die hadden zoiets van 'allé, goed, ze gaat trouwen', haar moeder zat zo ergens tussen 'tof dat het een goede man is' en 'jammer dat je me gaat verlaten' en haar vader redeneerde 'allé, een verantwoordelijkheid minder maar ik hoop dat ze een goed leven zal hebben'. Haar vader kwam trouwens 's avonds met mij praten met de mededeling dat hij niet wist of hij echt zijn volledige toestemming moest geven 'ik heb liever dat ze nog wat wacht' en ' 't is toch beter dat ze ook met die andere man praat, misschien is die wel nog beter'. En aan mij 'ik weet niet wat ik moet doen'. Tja, dat weet ik ook niet maar ik heb gezegd dat als 't haar keuze is dat die dan gerespecteerd moet worden. En zo'n beetje gezegd van 'tja, trouwen is altijd een risico hè' 'je kan niet voorspellen dat het altijd goed zal gaan'. (en nog wat meer gebazel van iemand wiens mening gevraagd wordt over iets waar zij niets van af weet).

Vanaf toen ging het vlug: zijn familie kwam bij ons eten. Mannen apart, vrouwen apart. Grappig dat ik zijn schoonzus kende. Allé, kennen is veel gezegd maar door de vele vergaderingen met de mensen van het dorp ken ik wel veel gezichten en iedereen kent mij. En gelukkig dat die vrouw zowat aan één stuk door babbelde want 't is nogal moeilijk om de sfeer erin te houden op zo'n officiële gesprekken (je moet wat een goede indruk geven hè dus ik heb al niet veel gezegd, bang om iets verkeerd te zeggen of te doen :) ). Er werd afgesproken om het feest twee dagen na het offerfeest te doen (een week na de officiële verloving) omdat Yussef, haar oudste broer, en ik er dan bij konden zijn.

Dus nu staat het hele huis overhoop. Elke dag komen er vrouwen om juwelen schoon te maken en te verstevigen met draadjes, om het servies af te wassen, koekjes te maken en de garage te kuisen (ja, het feest voor de vrouwen gaat door in de garage dus ik verhuis twee dagen naar een andere kamer). Haar vader is inkopen gaan doen (volgens de traditie hier is dat de taak van de man). Amaai, nog nooit zo'n hoeveelheid eten bij elkaar gezien!! 1000 appels, appelsienen, citroenen en erwten, tomaten, bonen, en weet-ik-al-wat-niet-meer. Ook blijkbaar een tajine-verzamelactie georganiseerd, er staan er zo'n 30 naast mij.

En ik ben met Hasna en Laarbi trouwkleding gaan kopen (nogal een geluk dat zijn schoonzus er ook bij was, wat een idee om mij mee te vragen als je een mode-advies nodig hebt! ;) ). Ook een trouwring gezocht (twee voor de vrouw, één voor de man). Ja, dat is hier ook wat gek: die ringen kunnen niet aangepast worden aan de grootte (of eerder dikte) van je vinger. Dat betekent dus dat je eigenlijk eerder voor de maat dan voor je smaak kiest (als je tenminste niet voor de rest van je leven met een opgezwollen vinger wil rondlopen). De volgende dag werd het vervolg van de inkopen gedaan en werd er afgesproken met de dame die op het trouwfeest voor de kleding, de maquillage en het decor zou zorgen. Het is namelijk zo dat het meisje op haar trouwfeest twee of drie verschillende jurken showt aan haar (vrouwelijke) publiek. Dat heeft trouwens de dag erna een kleine rel gegeven want Hasna was niet akkoord dat er slechts twee jurken voorzien waren en haar moeder besliste dat zij voor de derde zou betalen. Ondanks mijn opmerking dat ze dat misschien toch eerst eens moest overleggen met Laarbi (een trouwfeest betreft twee personen hè), is ze alleen met de trouw-dame gaan praten en natuurlijk was haar man (bijna-man) daar niet zo blij mee. Tja, dat is dus het voordeel van het hebben van een (lange) relatie voor je trouwt: tegen dat je trouwt, weet je min of meer wat de ander wel of niet graag heeft en heb je (zou toch moeten) geleerd om te overleggen over belangrijke beslissingen. Maar ok, dat stormpje waaide vlug over en Hasna heeft duidelijk gemaakt dat zij géén toestemming vraagt om het huis uit te gaan (wat volgens de traditie zo hoort; het is zelfs zo dat de vrouw na haar verloving eigenlijk het huis niet meer uit mag). Gelukkig dat haar man niet te traditioneel is (hij heeft als muzikant reeds behoorlijk wat van de wereld gezien (Marokko, Turkije en zelfs China). Maar als ik je vertel dat de verloving van haar nicht een week ervoor verbroken is omdat haar nicht 'te brutaal' was, kan je je wel voorstellen dat dit soort discussies vóór het huwelijk een risico inhoudt waarvan de gevolgen heel zwaar kunnen zijn (niet enkel financieel, de kosten van het feest, maar ook het feit dat het daarna een pak moeilijker wordt om getrouwd te raken en dan vergeet ik nog de 'eer van de familie' die geschonden wordt wat maakt dat er met zo'n dingen niet gelachen wordt).

Ik heb dan ook maar van de gelegenheid gebruik gemaakt om een Marokkaans kleed te kopen voor het feest en de dag erna heb ik een kaftan gekocht (die mij veel beter bevalt dan het kleed maar wat, opnieuw volgens de traditie, niet geschikt is om mee naar een trouwfeest te gaan). En ik heb geregeld dat ik vrijdag niet hoef te werken (niet echt de moeite als je weet dat het feest tot 5u s' ochtends duurt). Gelukkig dat mijn coach zoiets had van 'doe maar wat je wil, deze week werkt er toch niemand van de administratie (door het offerfeest) dus maakt het al niet veel uit dat je er niet bent' (bedankt, coach :) ). Ok, dus nu staat alles klaar voor het trouwfeest. Ik zal mijn best doen om een hoop foto's te maken.